دخترک نازک نارنجی خیالم برشاخِ انار شکوفه!

دخترک شوخ شنگ درونم ، چهارده ساله قرص قمری است باعشوه های دلبرانه ، چهل گیسوی قصه های هزارویک شب. نوردختی از دره های هزارساله ی تاریخ تمدن.

“معصومه نوری/” صبح خرد”؛ اهتزاز پرچم زلفت افسون بوی میخک هزارکلمه ی بهشتی است درشب شعر دل شاعری باقدم های ایلیاتی به وقت آوازهای دشتی بالهجه ی گرمسیری.
راه می روم و شعرمی گویم.راه می روم و قصه می بافم.

دخترک شوخ شنگ درونم ، چهارده ساله قرص قمری است باعشوه های دلبرانه ،
چهل گیسوی قصه های هزارویک شب.
نوردختی از دره های هزارساله ی تاریخ تمدن.

دخترک نازک نارنجی خیالم گاه برشاخِ انار شکوفه ایست شکیل دراسلیمی های تن سپیدگون آهوبچه ای در قلم سکرآور نقاشی مینیاتوریست.
وگاه تازه به بلوغ رسیده ای خوابیده دربوی مست هزار درخت لیمو!
شایدنواده ای ازنسل ساسانیان، خفته درکتیبه های بیستون.
لولی وشی آسوده دربارگاه شاهزاده ا ی شرقی ، قهرمانی که ازجنگ با دیوان برگشته، چنان سرداری فاتح ازجنگ های صدروزه که پناه آورده باشد در چهلستون تنم ، دورازخاکسترتمدن ها!
آذرمیدختم!

ترنج خیالم درطرح گبه وقالی دست بافت دخترک چوپانی در کوه های زاگرس همراه کاروانی است ازهرات با بار ِپارچه های زربفت ومخمل های سرخ و سبز تابخارا وازسمرقند می آید سواربراشترانی مست درسالی که بادهای سرخ می وزیدند!

هزارسال است که مسافرم درخانقاهی ازشهرهرات!

سواربراسب چموش خیال مست آوازهای پرغرورشرقی تادشت شعر و جنون می تازم، بوی خوش عود وعنبر گیسوانم که بپیچد در کوههای هندوکش،
هزار قصیده در دفترشعر ردیف می شود.
وخود
شاعره ای می شوم دردستان مردی باچشمان رضاخانی دربوی قهوه و توتون های قجری!

ممتازبانویی بادوچشم سیمین مشرقی که در آگرای جانش، شاه جهانی مست از ودکای اسمیرنوفِ مرمرپیکره ی اساطیری اش در بوسه ای که طعم عناب می دهد ، هزارکبک کوهی عاشقانه می خواند
انگار که سکه های ناصرالدین شاهی شاباش کرده باشند، وازسنگ فرش ها صدای هلهله آید!
آدمی هوس بوسه کند وسط خیابان !
انگاردخترک تاجیک شعربخواند!
زنی قزاق برقصد!
وخیابان پرشوداز دستمالهای سرخ کشمیری!
دستانت هوس نوشتن کنند!
خنده هایت بوی نعناع دهند!
وتوهدهدی شوی بردرختی نادیده!
خدا هم هوایت راداشته باشد درپنج شنبه اردیبهشتی وازآسمان
باران ببارد!
باران ببارد!
باران ببارد!