راز ارادت خانواده بهمن‌بیگی به یدالله رحمانی؛ پیوندی فراتر از سیاست

“ارسالی مخاطبان صبح خرد”،در تاریخ معاصر ایران، نام‌هایی چون استاد محمد بهمن‌بیگی نه فقط با آموزش، بلکه با دگرگونی در نگاه به زندگی عشایری گره خورده‌اند. بنیان‌گذار آموزش عشایری ایران، مردی که با چادرهای سفید، سواد را به دل ایل‌ها برد. اما راز پیوند معنوی و ارادت خانوادگی خاندان بهمن‌بیگی به یدالله رحمانی، مردی اجرایی با ریشه‌های فرهنگی، در چیست؟

در وهله اول، باید توجه داشت که ارادت خانوادگی تنها به مناسبات شخصی محدود نیست؛ بلکه معمولاً بر پایه‌ی همسویی در دیدگاه‌ها و منش‌ها شکل می‌گیرد. یدالله رحمانی، در دوران مدیریت اجرایی‌اش در استان کهگیلویه و بویراحمد، با رویکردی توسعه‌محور، مردمی و فرهنگی توانست جایگاهی در میان نخبگان فرهنگی و خانواده‌های ریشه‌دار عشایری پیدا کند؛ جایگاهی که از جنس «مدیریت رسمی» نبود، بلکه از جنس «باور مشترک به مردم» بود.

از نگاه خانواده بهمن‌بیگی که همواره با آموزش، عزت نفس و ارتقاء فرهنگی جامعه‌ی عشایری شناخته می‌شوند، رحمانی نماینده‌ی نسلی از مدیران بود که به میراث فکری بهمن‌بیگی وفادار مانده‌اند. او همان الگویی را ادامه داد که بهمن‌بیگی آغاز کرده بود: باور به اینکه تحول واقعی از دل مردم، با احترام به فرهنگ بومی و مشارکت اجتماعی پدید می‌آید.

از سوی دیگر، رحمانی از نزدیکان فکری و انسانی جریان توسعه‌ی فرهنگی در استان بود. برخلاف بسیاری از مدیران که نقش تماشاگر را داشتند، او میدان‌دار حفظ کرامت فرهنگی اقوام و عشایر بود؛ و این دقیقاً همان نقطه‌ی اتصال فکری او با اندیشه‌ی محمد بهمن‌بیگی است.

نکته مهم‌تر آن است که خانواده بهمن‌بیگی، برخلاف بسیاری از خانواده‌های نخبگان، تنها به ستایش گذشته بسنده نکرده‌اند. آنان در عمل به حمایت از چهره‌هایی برخاسته از بطن مردم و در راستای اندیشه‌ی پدرشان پرداخته‌اند. ارادت به یدالله رحمانی را باید از همین زاویه دید: حمایت از کسی که مسیر پدرشان را نه در شعار، بلکه در عمل ادامه داده است.

ارادت خانواده استاد بهمن‌بیگی به یدالله رحمانی، تنها رابطه‌ای شخصی نیست، بلکه پیوندی ریشه‌دار در تاریخ اجتماعی و فرهنگی عشایر جنوب ایران است. رحمانی نماد مدیریتی از دل مردم است که با اندیشه‌ی عدالت فرهنگی، احترام به هویت بومی و توسعه‌ی متوازن، میراث فکری بهمن‌بیگی را در میدان عمل تداوم بخشیده است.