بحران هزینه‌های کهکشانی در فوتبال و رسالت آقای وزیر

به قلم عظیم بنام:

شروع به کار دولت حسن روحانی، بارقه‌های امید را در بین تمامی اقشار جامعه، شعله ور کرد؛ از جمله‌ی این اقشار، اهالی دنیای ورزش بودند که از همان ابتدا، مواضع وزیر ورزش بر دل آنان نشست؛ علاقمندانِ ورزش از اینکه وزیرشان با شعار مقابله با هزینه‌های هنگفت در فوتبال، آنها را امیدوار کرد که کابینه‌ی جدید عدالت را نه‌تنها در بین تمام رشته‌های ورزشی بلکه بین تمام کارمندان و ملت ایران برقرار کند. جناب وزیر از همان ابتدا نشان داد که عزمش برای کاهش دستمزدهای نجومی در فوتبال جزم شده است.

اما این شعله خیلی زود خاموش یا دستِ‌کم، کم‌رنگ شد. شعار وزیر -که حالا دیگر به یک «مطالبه» هم تبدیل شده بود-، رفته‌رفته با فشارهای جریان‌های ذی‌نفع و پرنفوذ، به سایر آرزوهای ناکام دلسوزان ورزش پیوست و از عزمِ خود وزیر هم کاسته شد. حالا دکتر گودرزی، خود هم خوب می‌داند آنطور که انتظار داشت برنامه‌هایش عملی نشده است. هرچند نباید از حق گذشت که تلاش‌های او به مراتب وضع را نسبت به گذشته بهبود بخشیده از جمله همین که دستمزدها نسبت به قبل تا حدودی کاهش یافته است. ضمن آنکه صرفِ مطرح‌کردن ایده‌ی کاهش دستمزدها از جانب وزیر، خود جای تحسین دارد.

اینک به نظر می‌رسد نه از این بابت که اصلاح میزان دستمزدهای گروه معدودی از جامعه، معجزه‌ای در وضعیت اقتصادی کشور ایجاد کند بلکه به لحاظ تأثیری که در فرهنگ و فضای کلی مسائل مشابه دارد، مسئولین محترم کشور باید به شکل ویژه به مسائلی از این دست، توجه کنند. حتی به عقیده‌ی نگارنده، مجلس نیز باید به شکل جدی به این مسئله ورود کند. به‌هرحال آنگونه که روانشناسان می‌گویند این‌چنین مسائل ناعادلانه‌ای می‌تواند در تمام ابعاد زندگی دیگران تاثیر منفی بگذارد. به‌ویژه آنکه خواه یا ناخواه، فوتبال و فوتبالی‌ها به  اعماق حافظه‌ی بسیاری از افراد جامعه وارد شده‌اند. به عنوان مثال در حوزه‌ی آموزش و پرورش، اگر این تأثیر به شکل مستقیم نباشد اما یقیناً به‌طورغیرمستقیم در انگیزه‌ی دانش‌آموزان و افت تحصیلی آنان، به‌صورت درازمدت و پنهان تأثیر خود را می‌گذارد. ادله‌ی ما در این زمینه، جملاتی است که گاهاً از زبان دانش‌آموزان می‌شنویم و غالباً به‌سادگی از کنار آنها عبور می‌کنیم؛ جملاتی مانند «درس بخوانیم که چه بشود؟ مگر قرار است لیسانس بگیریم تا مثل فوتبالی‌ها به ما پول بدهند؟».

البته می‌دانیم که مسئله‌ی حقوق‌های کهکشانی در فوتبال، بیشترین تأثیر منفی و سلب انگیزه را در بین ورزشکاران دیگر رشته‌ها به‌وجود می‌آورد. همه‌ی ما واقف هستیم که دیگررشته‌ها، باکمترین ادعا و کمترین درآمد، چندین برابر فوتبالی‌ها، پرچم کشورمان را به اهتزاز درآورده‌اند. آن اندازه که شاید تمام افتخارات تاریخ فوتبال، از افتخاراتِ تنها یک رشته‌ی ورزشی دیگر هم کمتر باشد.

حال با این وضعیت و آن هم در شرایطی که بسیاری از جوانان ما ازدواج خود را به پرداخت وام گره می‌زنند یا سال‌ها منتظر حادثه‌ی ویژه‌ای مثل تغییر در دولت‌هامی‌مانند تا شاید در دادن تسهیلاتی مشابه، فرجی حاصل شود و در وضعیتی که بسیاری از مردم توان پرداخت هزینه‌های دارو و درمان خود را ندارند و گاهاً به‌دلیل نداشتن پول، عزیزترین‌های خود را از دست می‌دهند، آیا دادنِ این پول‌های هنگفت به فوتبالی‌ها که اکثراً در زمین مسابقه راه می‌روند و فقط منتظرند تا مسابقه تمام بشود و مقابل دوربین‌ها، لب به انتقاد از زمین و زمان بگشایند، می‌تواند به حق باشد؟!

به‌هرحال نباید فراموش کنیم که وزارتخانه‌ای که ما آن را به‌نام «وزارت ورزش» می‌شناسیم، نام «جوانان» را نیز در ادامه‌ی عنوان خود به دنبال دارد و شایسته است وزیر محترم ورزش و جوانان، هدف اصلی خود را بر روی این موضوع متمرکز کند. گرچه ممکن است این کار به مذاق برخی -از جمله خود فوتبالیست‌ها- خوش نیاید اما یقیناً آحاد مختلف مردم، حتی به قیمت تعطیل شدن فوتبال، حاضرند این اقدام تاریخی صورت گیرد. به امید روزی که اهالی فوتبال، این ورزش محبوب را صرفاً به منزله‌ی بنگاهی برای کسب درآمد نگاه نکنند.

* عظیم بنام- کارشناس تربیت بدنی وسلامت اداره آموزش و پرورش چاروسا