صبح خرد؛ علی کریمی هیچ‌وقت معمولی نبود. هر لحظه می‌توانست کاری بکند که کسی انتظارش را ندارد. توپ را می‌گرفت، سرش را پایین می‌انداخت و راهش را باز می‌کرد، برایش فرقی نداشت که بازیکن روبه‌رویش میشاییل بالاک در لباس بایرن مونیخ یا مارکار آقاجانیان در پیراهن پاس. آنقدر خوب بود که می‌گفتند تاکتیک پرسپولیسِ علی پروین در آن سال‌ها این بود: «توپو بدیدش علی، خودش میبره میکندش تو گل!» سرکش بود و بی‌قرار اما کم حرف اما او در این چندساله در تلگرام و اینستاگرام هر وقت خواسته موج تازه‌ای خلق کرده است. کریمی حواریون خودش را دارد.یک لشکر از میانسالانی که بازی او را دیده‌اند، جوان‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی مسحور های‌لایت بازی‌هایش شده‌اند و نوجوان‌هایی که او را یک قهرمان مبارزه با فساد در فوتبال و حتی کنشگر اجتماعی می‌دانند. اینکه تا چه اندازه در اظهارنظرهای مختلفش حق با اوست، یک ماجرای بی‌اهمیت است، او شیفتگانی دارد که نام و شماره هشت‌اش را روی پوست تن‌شان خالکوبی می‌کنند. کار از هواداری به پرستش رسیده‌ است. خیلی‌ها دوستش دارند چون مثل بعضی از چهره‌های فوتبال نقاب و بزک ندارد. معتقدند بی‌شیله پیله است. حرفش را می‌زند حتی اگر به ضررش باشد.شاید برای همین رفتارش بود که در فوتبال به آنچه که استحقاقش را داشت نرسید. کسانی بر این باورند که او اگر «سیاست» داشت حتماً می‌توانست به موفقیت‌های بیشتری برسد. سیاست به معنای رندی و توانایی خم و راست شدن به موقع یا به زبان نیاوردن حرف‌هایی که ضرورتی برای بیانش نیست. با این همه او هنوز هم در اینستاگرام و تلگرامش می‌تواند با چند خط مدیران باشگاه پرسپولیس را به چالش بکشد.

وقتی می‌نویسد که قادر است مشکل انتقال پول برانکو را رفع و رجوع کند و اگر این کار تا امروز انجام نشده «اراده‌ای» واقعی برای انجام آن وجود نداشته است، بسیاری از هواداران حرف‌های او را باور می‌کنند چون معتقدند کریمی نه دروغ می‌گوید و نه دنبال این است که در باشگاه برای خودش میز و صندلی به دست بیاورد. او خیلی اوقات مثل یک هوادار با قلبش فکر می‌کند. کمتر کسی با این نظر مخالف است که افرادی با تیپ شخصیتی علی کریمی بعید است وقتی کت و شلوار مدیریت می‌پوشند و ناگزیر از هم‌نشینی با سیاسیون و اهل عدد و رقم و مصلحت و … می‌شوند بتوانند موفق شوند.آنجا ادبیات خودش را دارد. باید نان قرض بدهی، سیاست گام به گام را پیش بگیری، خیلی وقت‌ها چشمت را روی حرف «راست» ببندی چون «مصلحت» است و … . علی کریمی برای چنین فضایی آفریده نشده است. او هنوز هم می‌تواند یک عصیانگر باشد. درست مثل روزی که در ۱۹ سالگی به سینه داور ژاپنی کوبید و یک سال محروم شد، در ۲۸ سالگی کلمن تیم ملی را در جام جهانی شوت کرد و در ۳۱ سالگی بعد از اخراج، لباس استیل‌آذین را از تن درآورد تا همه پیراهن پرسپولیس او را ببینند … با این همه دیگران آنقدر در حوزه مدیریت بد عمل کرده‌اند و مردم آنقدر دروغ شنیده‌اند که این روزها عموم مردم عصیان را بیشتر می‌پسندند و کمتر کسی حرف کت و شلوارپوش‌ها را باور می‌کند، حتی اگر حق با آنها باشد!