ای قابله قبله قبیله فریادهایم در بلاد شاپور؛ دریاب مرا!

“معصومه نوری”؛” صبح خرد”/ مدهوش شعر آن شاعر شوریده ی شیرازی ام! که برآن تاک انگورِ شاخِ نبات، رطل گران توان زد به تفالی!
شبیه آخرین انارآذرماه، در تبِ رسیدن سرمای سرخِ سرانگشتانت،
منم آرش!
منم آتش!
منم سیاوش!
منم آن شعله ی گرم هستی بخش! آن تیر ِ آخر رها ازچله ی جان! منم آن شعر ناسروده! آن نغمه ی ناجور!
دریاب مرا ای از تبار سیمرغِ کوه قاف!
هد هد سرزمین نور! نفیرققنوس از خاکسترِ دل!

چه مدهوشم در رسیدن به شکوه بلند گیسوانت درآخرین شب آذرماه! که شکوه از آنِ گیسوانِ زیبایت باد!

مرا دریاب ! ای دردانه ی انارهای هزارتوی جانت چرخان به رقص دستمالهای سرخِ زنان ایلیاتی!

آی میترای، خورشیدِ گرما بخش جانم! گلوی اناری دخترکان سرزمینم را بامیخک و مهلوی کوه نور با دستان اساطیری ات بیا رای به مهر! بیارای به جان! خداوندگارِ زن، زیبایی ، الهه ی مهربانی ها!

گل نیلوفری پیچیده در اسلیمی انارهای باغ ابدیت! مینیاتور روح بیقرارتذهیبِ ترنج در قاب قشنگ هشت بهشتِ قالی و گبه های نیاکانم!

نغمه ی اهورایی باستانی تخت جمشید کلام و کلمه در گلوی شجریانِ شعرهایم !

آی آناهیتای، آناهیتا ! منم سیمین دختِ آبستنِ زال ها، سهراب ها، سیاوش ها… منم تهمینه ی بزم ها ، یوتاب رزم ها!
من آبستن شعرهای حماسی ام در سرزمین بلوط ها، اویشن ها !

ای الهه ی روزهای زایشِ بلوطهای سبز در جنگل های بکر تنم ، وتنم!!! قابله ی قبله ی قبیله ی فریادهایم در بلاد شاپور!
آی آناهیتا!
دریاب مرا! دریاب مرا!
شتر ِ مست جان شعرم به آوای هلهله ی کاروان بلخیان ، در صحرای جنون می تازد!
و لبانم اسب رم کرده ای ، که نمی توان برآن دهنه زد!

دریاب مرا ! جاودانه ام ساز به شعر !جاودانه ام ساز به سازو چنگ ودف ! پناهم بده در شعرهای کاروانیان شب و شیدایی!

جاودانم ساز!
جاودان باد پرچم سفید صلح تاکهکشان راه شیری!
جاودان باد زنگوله ی لالایی مهر برگاهواره ی زمین!
جاودان باد آتش پاک نیاکانم!
جاودان باد شعر اناری گل سرخ در صحاری شب!
جاودان باد رقص شال سرخ کشمیری ام درکرشمه ی تابِ گیسوان ِآزادم!
دورباد اهریمن از سرزمینم !
دور باد اهریمن!

دورباد !!!!

معصومه نوری

باشکوه باد شب چله دوستان جان به مهر