واقعه عاشورا ؛ آینه عشق و حماسه

به نام خالقِ زیبایی هایِ کربلا
 واقعه عاشورا،آینه عشق و حماسه
“صبح خرد” / ایَّام محرَّم الحرام و سالروزِ عروج سرخِ امام حسین علیه السلام بر دلباختگان و سالکانِ آن پیشوای همام، تعزیت باد و تسلیت.
سلام و ارادت به عدد نفوس و انفاسِ آفرینش به آستانِ پرچمدارِ ستم سوزی و عزت افروزی، امام حسین”ع”و سلام بر تندیسِ ایثار و وفامندیِ تاریخ عاشوراء، تهمتنِ بی بدیلِ عرصه پهلوانی و عیّاری،ساقیِ خیمه گاه خوبان خدا،قمرِ خوش سیمایِ پاک سیرتِ حماسه کربلا حضرت ابی الفضل”ع”.
عاشوراء،آینه تمام نمایِ خصال و سجایایِ متعالی ست که در قاموس و فرهنگِ بشریت،مخلَّد است و جاوید.
تکرار این حماسه بشکوه در هر سال،کلبه جانِ هر آزادمردی را می تکاند و در رگ غیرتِ بشر،نسیم حیات و شرف می دَمانَد تا ظلم ستیزی و عزت گرایی را فریاد کشند و هرگز ننگِ ستم را برنتابند.
و حسین و ابوالفضل”ع” قهرمانانِ جاویدان این آوردگاهِ مکرَّر تاریخ اند تا فرزندانِ آدمی بدان ها اقتداء کنند و از این پرتوافشانی ها،راه آزادمردی و شرافتمندی را از بیراهه های مخوفِ ظلمت و دنائت،تمیز دهند.
چه بسیار قیام ها و کشورگشایی هایی که در بسترِ تاریخ،رخ نموده ولی غبار فراموشی بر آن نشسته بدان دلیل که دردِ مشترک بشریت را فریاد نکشیده و در ساختار جامعه،تحوُّل آفرین نبوده اند؛و وجه تمایزِ قیامِ حسین علیه السلام هم همین بوده و بس.
در روزگاری که جهلِ مقدس،تحریف،تزویر و تَلوُّن،دنیاگرایی و تکاثرِ آل بنی امیه،امام ستیزی و امامت گریزی،چهره اصیل آیین پیامبر””ص” را مکدَّر و تار کرده بود،قیامِ فرزند علی”ع” که خود،”قتیلِ عدالت” است،ضرورتی بود حیاتی تا بساطِ بوزینگانِ نشسته بر جایگاهِ پیامبر را برچیند و به اصلاح دینِ غبارگرفته جدّش، همت گمارد.
حسین”ع”تنها یک شخص نیست بلکه فرهنگی ست به بلندای تاریخ بشریت، چرا که با فطرتِ پاکِ انسان،امتزاج یافته است و عجین.
در تابلویِ شگفت آمیزِ عاشوراء،عشق با تمامِ مظاهر زیبایش به تصویر کشیده شده،چرا که عشق یعنی افراطِ در محبتِ معشوق تا آن جا که برای نیلِ به مقاماتِ قرب،از همه تعلُّقات و دلبستگی ها باید چشم پوشید تا به قافِ سیمرغِ عشق نائل شد.
و در این میدان، حسین است و ابی الفضل، دریانوشانِ بلامنازعِ اقیانوسِ عاشقی و دلدادگی که سر دادند تا سرِ انسان های آزاده در برابر یزیدها،خم نشود.
به همین خاطر،حسین “ع”هیچگاه نه خفته است و نه مرده بلکه زنده تر از همیشه،گرمابخش است و شورآفرین.
و پیامبر«ص»چه نیکو فرموده اند:«برای شهادتِ حسین،حرارت و گرمایی در دل های اهل ایمان است که هرگز سرد و خاموش نمی شود.
به یقین این ماییم که خفته ایم و باید بر خویشتنِ خویش بگرییم؛
به قولِ ملّای روم:/
پس عزا بر خود کنید ای خفتگان،/زانکه بَد مرگی ست این خوابِ گران/
/ آزمودم مرگِ من در زندگی ست/چون رَهم زین زندگی،پایندگی ست/.
او زنده تر از هر زنده یی ست چرا که قرن هاست در هوایش تنفُّس می کنیم و او در کالبدِ مرده ما،می دمد و چون روحی تازه در ما جریان و سریان دارد.
حسین”ع” قهرمان زنده تاریخ،سربازِ درگاهِ محبوب است که به قول جلال الدین مولوی،یک جان به محبوب می دهد و شصت جانِ دیگر می ستاند:
/گر بِبُرَّد شه به تیغِ خود،سَرم/شاه بخشد شصتِ جانِ دیگرم/
کارِ من سربازی و بی خویشی است/ کارِ شاهنشاهِ من،سربخشی است/فخرِ آن سر که کفِ شاهش بَرَد/ننگِ آن سر که به غیری سر بَرد/
خاتمه این نوشتار، زیبنده این تذکار است که شاعرانِ آیینی،آینه دارانِ وقایعِ تلخ و دلگزای عاشورایند تا با چکامه آتشینِ خویش،گوشه ای از آن رستاخیز حماسه و عشق را به تصویر کشند و با گوش هوشِ خود، فصل فصلِ کربلا را بنیوشند و بسرایند.
گرچه غوَّاصی در اقیانوسِ لایتناهی عاشوراء،صعب است و«برون از حدِّ تقریر»،اما نگارنده این وجیزه، مباهی است و مفتخر که در این وادی عشق آفرین،گام های لرزانی برمی دارد و اشعار و چکامه هایش را به نعت و ستایش این سلسله برگزیده خدا،آذین می بندد.
پایان بخشِ این جستارِ لرزانم،چند دوبیتی از سروده هایم را به پهلوانِ پهلوانان،مجسمه تمام وفاداری،زبده حمیَّت و غیرت،حضرت ابوالفضل “ع”اهداء می کنم:
 -مشک بی آب-
/به یادِ مشکِ بی آبت دمادم/زمین می گرید و هفت آسمان هم/و من هم با دوبیتی هایِ سُرخم/به سوکت ایُّها الساقی نشستم/**************
  -ساقی دل ها-
/و آب آن روز،مبهوتِ قمر بود/سراپا سوخته، شوریده سر بود/به عشقِ ساقیِ دل ها،ابوالفضل،/تمام هفت دریا،تشنه لب،بود/*******
  -فرات تشنه-
/فراتم تشنه ی مشکِ لبانت/
تو سیرابم کُن از دریایِ جانت/
الا یا ایُّها السَّاقی، بنوشان،/
فراتی را از ابرِ آسمانت/
با ارادت تمام و اخلاص مدام.
سیاوش نریمان.
محرم الحرام
۱۴۰۱