پرستاری که نمادی از زیست نجیبانه بود

“صبح خرد”، در یادداشت احساسی” ایرج اقبال فر” آمده است؛ 

“نه بر مُرده، بر زنده باید گریست”

این یک جمله اگر یک مصداق عینی داشته باشد، آن یک مصداقش همین حالات روحی و جسمی جامعه پرستاری است.

جامعه ای که تحت انواع تروماهای سنگین روحی و جسمی، حسابی فرسوده شده است. عین یک ساختمانی که سالهاست بخاطر زمین لرزه های متعدد، سراسر وجودش را ترک فراگرفته است.

جامعه پرستاری، جامعه مظلومی است که از همه جا آسیب دیده است. درد از همه جا به این حوزه سرازیر شده است. عین یک دریای درد می ماند که از همه طرف، با رودهای درد و رنج، تغذیه میشود و همینطور سطح دردش بالا می آید. راه گریزی هم نیست.

یک جائی سر ریز میشود. و ناگهان بانگ بر می آید که فلان پرستار جان سپرد. درک کار یک پرستار از بیرون سخت است. اینکه هر روزه با انواع بیماران سر و کار داشته باشی کار راحتی نیست. اینکه صبح کله سحر، با جیغ و داد همراهان یک بیمار فوت شده روز را شروع کنی و در طول شیفت، مرتبا یا با تصادفی ها رو در رو شوی یا با یک بیمار نباتی که فقط نفس میکشد آن هم از مسیری غیر عادی(تراکیوستومی)به همین راحتی نیست. تحمل دیدن صحنه های دلخراش یک سی پی آر ناموفق بر بالین یک جوان و ناله ها و ضجه های مادرش کار هر کسی نیست. پرستار، روحش زخمی است و این زخمی شدن، تداوم دارد. اینکه هر روز، روحت زخمی بشود و دم بر نیاوری، تحمل زندگی را سخت میکند و بر چنین حالتی، گریستن واقعا رواست. دومینوی مرگ پرستاران، انگار کم کم به یک روند عادی تبدیل میشود.

آخرین مرگ یک پرستار را نمیدانم اما آخرین پرستاری را که الان در بین ما نیست، خوب می شناسم. از سال ۷۶. در بحبوحه ای که همه ما به آینده امیدوار بودیم.

در روزهائی که همه جا حرف از جامعه مدنی بود و قانون و آزادی بیان و…. از پائیز ۷۶ بود که با دختری همکلاس شدیم بنام فاطمه خادمی. دختری به غایت متین و نجیب.

امروزی بود اما لبریز از متانت و سرشار از نجابت. از آن نوع آدمهایی که هم ادب دارند و هم اقتدار. هم نجیب اند و هم جدی. ساکت بود اما مالامال از یک دنیا حرف نگفته. صدای سکوتش بلند بود. سربزیر بود و سربلند. از آن گونه که جو پیرامونشان وسیع است و دایره حضورشان قطور. فاطمه خادمی مظهری از زیست نجیبانه بود و معجونی از صداقت و وقار ذاتی. از معدود آدمهائی بود که بی تعارف و با اطمینان باید برایش شهادت داد که: اَللهُمَّ اِنا لا نَعْلَمُ مِنْها إلا خَيْراً…او رفت. خیلی ناگهانی و ساده اما غم انگیز. مثل سکوتش. اما تصویر نجابتش تا ابد در ذهن همه آنهایی است که او را می شناختند.روحش شاد.