برای بدهکاری دلم به چندم چند مرداد آویشنی!

برای بدهکاری دلم به چندم چند مرداد آویشنی !

“معصومه نوری”؛” صبح خرد”/ ازشعر سرخ دختران لب رود مارون آمده ام. کوچه باغ پراست از کلاغانی که بشارت اگاهی اند،درتسبیح خوشه های گندم ، وترسیم درخت انجیر! کسی برحلبی ها می کوبد، پسران لاغرو ترکه ای سواربراسب چوبی شیهه می کشند.دختران چوپان بر دارقالی شعرهای شاعردژکوه رارج می زنند، در رنج دستهای عشایری شان. زنان ایل کِل می کشند. 

من از شعرهای دم اسبی برشانه های دختران ایلیاتی به تاریخ هزار وسیصد و هشتادو سه گل سرخ آمده ام تا در مردادی آویشنی دستمال سرخ دلم را بتکانم به شعرهای گرمسیری در دژکوه به ضیافت شاعری که گفت : جهان زیرسیگاری منست!

تابساط شاعری دربوی زنبق و اطلسی ها در تربت پاک و مقدس چشمانی همیشه بارانی اش، در صحرای عرفات دل، کبوترانه به ضریح جان گسترده شود در روح شعر!

عموحسین: برایم شعربخوان! چه غریبم روی این تپه ی گرد که هرچه می روم، نمی رسم به رسم پاک لک لک های سفید.به هوای چراغ روشن دژکوه، سرزمین کشک تاکشف !!!!

چندهزارسال نورباید بدوم تا برسم به بن دشت؟! چندسطر شعرباید بخوانم تابرسم به طغیان باران های بی امان  دژکوه، تاپناه ببرم به” بیازیرچترمن که بارون خیست نکنه”؟!!!

عموحسینم گل آفتابگردانِ بی قرارشاخه های نور، در،خش خشِ بی جواب برگ برگِ سوالهای انبوهم در زندگی سراسرساده و پاک کودکیم کفش های پاره ی عاریتی کودکی فقیر را درشعر پوشیده ام تاساعتی در گوشه ی دیوارکجِ اندیشه ام برگردم به کودکی ام که عمریست دویده ام به دنبال سایه ی خیالم!!!!

نگاه می کنم به تقویمها، به دستهای پدرم

که آخرین سیگارش رالب باغچه لای برگهای درخت مو تکاند و خواند: معذرت می خواهم چندم مرداد است؟!!!

وسکوت می کنم تابشنوم ازهرپنجره ی بازی آوازهای دژکوه را در زمزمه ی آدمیان !

آدمی آدمی آدمی! چه غریبست آدمی ، همچون بادی که می وزد لابلای شاخه های خشک ودر دوردستها: خورشید جاودانه می درخشد درمدار خویش، مائیم که پا جای پای خود می نهیم و غروب می کنیم هرپسین!

معصومه نوری