تاریخ انتشار : سه شنبه 7 آذر 1402 - 17:17

"باقر خرمی"؛

بیدادگری و خیانت مشترک وزارت آموزش و پرورش و سازمان بازنشستگی در حق معلمان!

بیدادگری و خیانت مشترک وزارت آموزش و پرورش و سازمان بازنشستگی در حق معلمان!
لازم است بدانیم که بازنشستگان فرهنگی سال ۱۴۰۱ با سنوات خدمتی سی و بیش از سی سال، پس از گذشت بازه زمانی یکسال و سه ماه از دوران بازنشستگی، هنوز یک ریال از پاداش پایان خدمت خود را دریافت نکردند.

بیدادگری و خیانت مشترک وزارت آموزش و پرورش و سازمان بازنشستگی در حق معلمان!؛  ما زیاران چشم یاری داشتیم… 

“باقر خرمی”؛  رسانه ها و تریبون های مختلف کشور عزیزمان ایران، به صورت مشترک و بدون اندک تردیدی معلمی را مهم ترین و اساسی ترین شغل می خوانند و به تبع آن مسوولان محوری و تصمیم گیران مرکزی بر این باورند که افت و رشد اجتماعی،فرهنگی و … جامعه مستقیما به معلم و مدرسه پیوند خورده است.
حال در کنار این سخنان خوش آب و رنگ رسانه ای و تریبونی که قطع به یقین ادعایی بیش نیست و کیلومترها با عملیاتی شدن فاصله دارد به وضوح این تناقض عظیم میان حرف و‌ عمل مسوولان را به چشم سر می بینیم و به حال فرهنگ عمومی جامعه انگشت به دهان می مانیم.
وقتی به صورت واقعی به بدنه بیرونی جامعه می نگریم؛ می بینیم معلم در مقایسه با سایر دستگاه ها و سازمان های دولتی نه تنها هیچ اولویتی ندارد بلکه با فاصله کاملا آفتابی و انکارناشدنی در آخرین ردیف ممکن قرار دارد.
برای اثبات این واقعیت تنها کافی است از تریبون های تصنعی با واژه های جذاب، فاصله بگیریم و اظهار نظر بخش غیرکارمند جامعه را درباره معیشت و منزلت معلم بشنویم.
لازم است بدانیم که بازنشستگان فرهنگی سال ۱۴۰۱ با سنوات خدمتی سی و بیش از سی سال، پس از گذشت بازه زمانی یکسال و سه ماه از دوران بازنشستگی، هنوز یک ریال از پاداش پایان خدمت خود را دریافت ننمودند و مدام در راهروهای مجلس و دولت و حتی پیاده روی جلو استانداری های و فرمانداری ها در رفت و آمد هستند تا شاید انسان خیرخواه و خداترسی پیدا شود و پاسخشان گوید اما دریغ و افسوس که جز پدیده گپ درمانی، خبری نیست که نیست.

به تازگی وزیر آموزش و پرورش که گویی به فتحی بزرگ دست یافته است؛ اظهار فرمودند: در آینده نزدیک (تا پایان آبان) سی درصد از پاداش بازنشستگان پرداخت می شود.
جناب وزیر محترم!
آیا در این شرایط اقتصادی نافرجام تاسف آور حسرتبار، چنین خبری خردمندانه است؟؟؟
آیا همه نهاد و دستگاه های دولتی پاداش پایان خدمت خود را پس از پانزده تا شانزده ماه به صورت درصدی و پلکانی می گیرند؟
آیا به جز وزارت خانه شما که حکم وزارت مادر را دارد هیچ نهاد یا وزارت خانه ای هست که رفاهیات و مزایا نداشته باشد؟
آیا بازنشسته وزارت خانه شما که سی تا سی و پنج سال خدمت نموده است به حرمت ضعف بدنی و بیماری های آشکار و نهان جسمی باید تحت پوشش ضعیف ترین بیمه با کمترین قراردادهای درمانی قرار گیرد؟

آیا در سایر دستگاه ها، همانند آموزش و پرورش پرداخت اضافه کار کارمندان را به بیش از شش ماه و گاهی یکسال حواله می نمایند؟ (نگارنده بیش از یکسال است که حق التدریسش پرداخت نشده)

پرسش های زیادی وجود دارد اما چه توان کرد که به گفته شاعر: دست ما کوتاه و خرما بر نخیل!!!!!!

جناب آقای وزیر !
حضرت عالی به عنوان حامی قانونی معلم باید سود پول ۱۵ و ۱۶ماهه معلم را با جسارت تمام از دولت مطالبه نمایید همانگونه که بانک های همین دولت دیرکرد قسط وام خود را به صورت روزانه و هفتگی از جیب معلم شما بیرون می کشند.

در پایان ضمن آرزوی تندرستی و شکیبایی شغلی برای همکاران شاغل در آموزش و پرورش باید از سعدی شیرازی یاد کنیم که چه نیکو سرودند:
ریاست به دست کسانی خطاست
که از دستشان دستها بر خداست

ارادتمند/ سیدباقر خرمی دبیر آموزش و پرورش شهرستان لنده- آذر ماه ۱۴۰۲ خورشیدی

ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 3 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 3
  • نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
  • نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
  • نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

بازنشسته 01 سه شنبه , ۷ آذر ۱۴۰۲ - ۱۹:۴۱

بنده بازنشسته ۱۴۰۱ رسما به مخالفان جمهوری اسلامی ایران میپیوندم.از ظلم جمهوری اسلامی جانم به لب رسیده و از امروز رسما برای براندازی تلاش میکنم.خسته شدم از این همه ظلم و ستم لعنت به جمهوری اسلامی

ناشناس سه شنبه , ۷ آذر ۱۴۰۲ - ۲۲:۴۸

سلام و تشکر از جناب آقای خرمی که خیلی فصیح و بلیغ مشکلات بازنشستگان ۱۴۰۱ را بیان فرمودند .همچنین تشکر از رسانه صبح خرد که انعکاس دادند . بدترین گروهی که بازنشسته شدند ما ۱۴۰۱ ها بودیم .

منتقد جمعه , ۱۰ آذر ۱۴۰۲ - ۱۹:۴۵

متاسفانه الان یه عده ای از همین بازنشسته ها بیشتر از سایرین علم انتخابات را به دوش می کشند و تمام روز خود را در رکاب نامزدهای انتخباتی بر سر و سبنه می زنند که آقا به زید و به عمرو رای بدین اما هیجگاه حاضر نیستند یک ساعت برای احقاق حق خود وقت بگذارند.