نار گل؛ دستانت بوی غریبگی می دهند!
نارگل دستانت ، بوی دوشیدن شیر بزغاله های کوه های خاکستری است در راهی که انتهایش باغ انارهای ترک برداشته اند، درپائیز هزاررنگ نخ های قالی مادربزرگ ها، آن هنگام که شبانه ازهرانگشتشان صدای قصه ی دخترکان ده و آبادی به گوش می رسد وتاخروس خوان دل، یک نفر به بغض و عشق رنگ های عنابی را درتاروپود قالی هالابلای لالایی ها ی غمگین مادرانه میکاردتارنگ اناری گل انار دارقالی ها تبِ بلوغ گونه هایت راگلگون کنداز سرخی عشقی ارغوانی!
نارگل! ازدستان اناری ات بوی دلتنگی های عصرهای شالیزارمی آید!؛
